Mimo, że od obejrzenia filmu minęło już kilka miesięcy trwa on we mnie nadal.

Powraca opowiedziana historia, nastrój i bohaterowie. Chociaż nie lubię science fiction. A historia nie wątpliwie - na szczęście - przedstawia sytuację możliwą, ale na razie fantazyjną.

 

Bohaterowi opowieści David (Colin Farell) system wystawia rachunek za samotność. Dając szansę na ocalenie. Wraz z innymi wymaganymi szkodnikami zostaje wywieziony daleko

 

 

za miasto

 

 

do ośrodka reedukacji i transformacji.

 

 

Zgodnie z panującymi tam zasadami

 

 

ma zaledwie miesiąc na znalezienie sobie wśród reszty samotników pary.

Jeśli mu się, to nie uda, zostanie przemieniony w zwierzę. Z możliwością wyboru zwierzęcia.David decyduje się na przemienienie w tytułowego homara. 

Na razie jednak pojawia się w ośrodku z psem (właściwie z przemienionym w psa bratem), desperacko szuka dla siebie połówki, nawet za cenę udawania nie istniejącego pokrewieństwa dusz, bierze udział w polowaniach,

 

 

podczas których trafiając środkiem nasennym w towarzyszą niedoli można sobie wydłużyć czas istnienia w ciele człowieka...

 

 

Totalitaryzm, narzucanie ludziom, jak mają żyć za cenę zmiany losu, tożsamości - nie wolno żyć samotnie, a w grupie alternatywnej żyjącej poza społeczeństwem nie wolno wchodzić w związki.

 

 

 

Tu i tu kontrola uczuć, relacji.

 

 

Sugestywne, zapada w pamięć. Chwilami szokujące (w pewnej chwili w klimacie filmu odnalazłam znajomy ton - sprawdziłam autora; no jasne, Grek

Yorgos Lanthimos,

 

 

którego poznałam poprzez film Kieł.

W filmie Homar sceny, którymi czułam się zniesmaczona.

 

Poniżej wokół końcówki filmu.

 

 

 

 

 

Na końcu zapada ciemność. Widz również zostaje oślepiony.

 

 

 

2015

14 nagród, 23 nominacje

angielski

Prod. Grecja, Irlandia

IMDb 7.1/10