Ludmiła (2013 Rosja)
Ludmiła (2013 Rosja)
Tokarz w fabryce, a potem szwaczka i pielęgniarka w szpitalu. Jednocześnie kobieta, która stała się głosem Rosji. Wyśpiewywała Rosję w świecie, wzruszała swoją pieśnią dziesiątki lat rodaków, pod koniec życia nawet - rzekomo - na wojnie w Afganistanie. Cztery małżeństwa, przeważnie z młodszymi od siebie, wieczna, niespełniona miłość z żonatym generałem. Po śmierci matki - utrata głosu. Na rok. Bezdzietność. Ostatni koncert w 80 roku życia na 21 dni przed śmiercią. Przyjaźń z minister kultury Furcową, utraconą w wyniku samobójstwa. Dawała koncerty w 92 krajach. Pierwszy raz poza Rosją w... Indiach.
Zaśpiewała też z Władimirem Wysockim.
Poznałam ją w nudnym filmie (z 2013),
w którym obok siebie przedstawiano na zmianę jej życie
i historię kryminalną związaną z aferą wokół jej brylantów zaginionych po śmierci. 5 godzin filmu obejrzanych na podglądzie w 30 minut. Momenty do zatrzymania to chwile śpiewu. Choćby pieśni, która weszła w historię jako pieśń śpiewana Puszkinowi przez Cygankę przed ślubem z Natalią Gonczarową, ślubem który 6 lat potem doprowadził do śmierci poety (w 37 roku życia).
Jej pieśni:
Lepiej słuchać niż patrzeć. Czasem przeszkadza patos, czasem sentymentalizm, czasem urzeka głos i śpiew.