Mimo, że pamiętałam dwa wymiary  tej książki  - ciężar i mrok opisywanych doświadczeń -  zdecydowałam się obejrzeć film Martina Scorsese

w pierwszy dzień świąt. Zakończyłam więc dzień dogłębnym przygnębieniem. Scorsese opisał tę prawdziwą historię prześladowanych chrześcijan z XVII wieku z przejmującym  realizmem.

Jesteśmy w tej mgle , wśród tych wiosek, pochylonych pleców wieśniaków, stołków  podsuwanych  tropicielom odstępców od buddyzmu, w swądzie palonych ciał, wyciu katowanych.

Ten film obudził we mnie strach przed bólem i lęk  przed śmiercią.

Postawił przede mną pytanie o granice mojej wiary w Boga, o granice mojego zwątpienia, o wierność Bogu czy odczuwanemu na widok cierpienia innych współczuciu, którego przecież  my wierzący w Chrystusa uczymy się od Boga. Przedstawiał  w wyborach bohaterów krzyżowanie się wymiarów poziomych i pionowego, relacji do ludzi i relacji do Boga. Niemniej w wielu sytuacjach drżano tu też przede wszystkim o własną, udręczoną skórę. To film o zdradzie i o wierności, o zaparciu się nie tylko Boga, ale i siebie,

o cenie tego zaparcia się, o granicach swojej tożsamości. Bohaterami są Japończycy.

Ci, którzy urzeczeni prawdą słów misjonarzy

zaczęli wierzyć  w Chrystusa

i ci, ktorzy podjęli decyzję odżegnania  się od obcego im duchem chrześcijaństwa,  choćby za cenę krwi prześladowanych.

Głównymi bohaterami jednak są jezuici,

misjonarze,

którzy w tej skrajnej sytuacji wybierają śmierć lub życie okupione apostazją.

W moim odczuciu - mimo znaku nadziei w końcowej scenie - mrok zwycięża. Przynajmniej we mnie ten film o milczeniu Boga obudził demony ciemności.

 Ale i tak pamiętać go będę, jako film, który obejrzałam w wieczór, w którym właśnie umierał nasz przyjaciel. 

Wieczny odpoczynek, racz dać, Panie, Markowi.