Film zaczyna się od słów " Gdy jastrząb wypatrzy sobie ofiarę i w nią uderzy, to  historia realistyczna, ale takich nie lubimy słuchać. Gdy ofiara zaatakuje jastrzębia, to historia nierealna, ale właśnie takie najbardziej lubimy oglądać". Zgodnie z tymi słowami lubiany przeze mnie reżyser maracki  Nishikant Kamat (Dombivli Fast, Mumbai Meri Jaan,

przedstawia nam dwie wersje wydarzeń  - tę wiarygodną i tę upragnioną, nasyconą nadzieją. Wraz z bardzo prawdziwie przez Irrfana Khana i małego Vishesha Bansala przedstawionymi bohaterami wędrujemy przez Indie z górskiego Dehradunu aż po pustynie Radżastanu.

Bliskimi mi duchem sleeperami,

autobusami, rykszami. Zrozpaczony ojciec i porwany przez niego Rohan przywiązują się do siebie. Chłopiec zaczyna zastępować ojcu utraconego synka. Rohan odnajduje w porywaczu  kogoś, kim dla niego nigdy nie był zajęty karierą polityka ojciec. Równolegle trwają poszukiwania prowadzone przez Nachiket Verma (Jimmy Shergill).

Uważa on, że odkrycie dlaczego porwano chłopca, umożliwi dowiedzenie się, kto to zrobił. Wydano już rozkaz: odnaleźć i zastrzelić. Ocalając chłopca. Przed naszymi, ale i oczyma tych, którzy śledzą tę historię w internecie, odsłania się los Nirmala,  ojca samotnie wychowującego chłopca porzuconego na rzecz Ameryki przez matkę.

Nirmal w oczach śledzących jego historię  zwykłych ludzi staje się ich bezimiennym reprezentantem, oskarżycielem rządów, które kradną pieniądze, odpowiadają za budowy mostów, które się wala. Padają tu słowa zgodnie z którymi   celem rządu jest korupcja. Mowa o tym, że  rząd jest głównym wykonawcą karmiących chciwość zamówień, a opozycja jego podwykonawcą.

Tytułowy madaari to ktoś, kto na ulicach zbiera pieniądze urządzając przedstawienia z udziałem trzymanej na łańcuchu małpy lub niedźwiedzia.

Zastanawiałam się, czy madaari w tym filmie jest główny bohater trzymający przez chwilę na łańcuchu przemocy ludzi władzy i media, czy rząd trzymający na łańcuchu jak małpę do przedstawień swoich wyborców.

PIOSENKI:

• Masoom

• Dama Dama Dam