Kino indyjskie
Post z 8 maja 2008 z blogu Zahry valley-of-dance przeniesiony z powodu zamkniecia blogów przez onet. W 1o urodziny blogu Zahry!
Od początku XX w. kino stało się doskonałą rozrywką dla mas, docierając do wszystkich grup publiczności, w większości niepiśmiennej. Gdy w latach 30.XX w. filmy nieme odeszły do lamusa i zaczęła się tworzyć kinematografia regionalna. W 1932 r. wytwórnia Bombay Talkies wprowadziła dźwięk - i tak narodził się musical.
Niewątpliwie ten ustalony porządek afirmuje pragnienia pokrzywdzonych przez los, stanowiących głos widowni i zostają one zaspokojone na ekranie, dzięki czemu z większym spokojem są oni w stanie zaakceptować nierówności w prawdziwym życiu.
W Indiach film stanowi niemal sztukę narodową. Kino jest wszechobecne w każdym mniejszym czy też większym mieście. Na bazarach, ulicach i w środkach transportu można zobaczyć plakaty nowości wchodzących na ekrany kin i usłyszeć muzykę filmową. Produkcje określane mianem masala movie zrzeszają miliony fanów nie tylko w Indiach, ale na całym świecie.
Tylko w przypadku 25% filmów zwracają się koszta produkcji, a zaledwie 5% stanowią największe przeboje kasowe. Powstają one w wielu indyjskich językach i dialektach, przeważnie w hindi (w Bombaju), telugu (w Hajdarabadzie), tamilskim (w Madrasie) i malajalam (w Triwandrumie).
Gaże aktorskie to często 40% budżetu, a największe gwiazdy pracują na kilku planach jednocześnie.