Film dla poszukiwaczy Szaruka, ale nie tych, którzy go idealizują, bo tu – uwaga! - nasz bohater bije kobiety. Nawet te, które kocha.Szczególnie te, które kocha!

Ale bo też główna kobietka pozwala sobą manipulować. Kochając niejakiego Murlę (bezpłciowo i nudnie dobrego) daje mu się podstawić złemu (nieszczęśliwie złemu) Ram Jaanie. W zbożnym celu nawrócenia zakochanego w niej bandyty. On zwietrzywszy fałsz rozwala stół i robi groźne miny świadomie odstraszając od siebie ukochaną kobietę. A potem samotnie gorzko płacze. Nienawidząc siebie. Źle jest być złym.

W tym filmie, trójkącie miłosnym z morałem i ofiarą łajdaka wszystko się kręci wokół tytułowego antybohatera. Punktem wyjścia historii jest krzywda dziecka. Podrzutka, który w odpowiedzi na pytanie o to, jak się nazywa, usłyszał słowa: "Ram Jaane" – "Bóg wie" i uznał je za swoje imię. W tym w  imieniu istota jego życia - niewiadome korzenie, niepewna teraźniejszość, odebrana przyszłość. Tylko Bóg wie, ile miłości, a ile śmierci czeka w życiu dziecko porzucone na śmietniku.Co bywa ciągiem dalszym takiego początku życia? Kradzieże? Więzienie?. Gdy po latach grany przez Szaruka Ram Jaane opuściwszy więzienie wraca do przyjaciół z dzieciństwa różni go z Bela i Murlą wiele. Przede wszystkim oni żyją w zgodzie z prawem i kochają się. On łamie je i kocha bez wzajemności. Przekonany o miłości Beli. 

Gdy kochamy, to myślimy, że też jesteśmy kochani. Chcemy w to wierzyć, ale sceny pozyskiwania  Beli przez Ram Jaanę, jego wybuchy gniewu przerażają ją. Nie zabija się bezkarnie. Nie spędza się wielu lat w więzieniu bez śladu - tak kochamy, jak żyjemy.

W 1995 roku film należał do najpopularniejszym w Indii. 3 lata po debiucie Szaruk wzmocnił sobie tą rolą pozycję w kinie. Motyw sieroty, patos przemocy. Dzieci ulicy, z których potem wyrastają bandyci (jak w „Parinda”,„Fakira”, „Athadu”).

Szaruk w jednej ze swych ról z rysem psychopaty. Jak w „Duplicate”, „Anjaam”, „Baazigar”, "Darr",  czy ostatnio „Don - The Chase Begins Again. Gniewny jak w „Koyli”, czy „Karan Arjun”. Bójki i krew. 

Tu inaczej niż w „Yes Boss”, „Duplicate”, „One 2 Ka 4”, czy „Raja Ban Gaya Gnetleman”, a podobnie jak w "Darr" Szaruk nie ma szczęścia do Juhi Chawla. Od owładniętego niespełnionym pragnieniem, które go prowadzi do zguby

  grana przez Juhi Bela woli pasjonata pomocy dzieciom ulicy Murlę. Ale dzieci wyraźnie wolą RamJaane.

Podziw jakim dzieci darzą  odwagę Ram Jaane przeszkadza Murli. Obawia się on, że to nie on ze swoją dobrocią, ale Ram Jaane ze swoim złem, czynioną przemocą może stać się dla nich wzorem życia. Jak temu zaradzić? O tym w filmie.

Zaledwie kilka miesięcy później krwawego Ram Jaane zastąpi czaruczek Rahul z „DDLJ”, ale na razie krew się leje, pętla się kołysze,słychać strzały, łka w ciszy niechciane serce szpanera przemocy.

Brutalnie, naiwnie, rzadko realistycznie. W reżyserii Rajiva Mehry ("Chamatkar") z Pankajem Kapoorem („Dharm”, „The Blue Umbrella”),

Gulshanem Groverem i Tinu Anandem w rolach bandytów. Pod muzykę Anu Malika z piosenkami śpiewanymi przez Alkę Yagnik, Sonu Nigam, Udita Narayana   tańcoskokami SRK (jeszcze sprzed operacji kręgosłupa) i z obrazami (często krwawymi) S. Pappu ("Hulchul"). Oglądałam to dawno temu, gdy chłonęłam wszystko, co indyjskie, nawet skręcając się z zażenowania.

Jeśli lubicie takie klimaty i szukacie Indii w filmach Szaruka...