Przemoc w filmie ustąpiła hymnom na cześć wielopokoleniowej rodziny i wartości poświęcenia. Wraz ze zmianą w 1991 roku ekonomia Indii otworzyła się na świat. Z czasem zmienili się też adresaci filmów. Rozwój gospodarki przyniósł wzrost znaczenia pieniędzy. Modne stawało się pokazywanie, że jest się bogatym. Kino zaczęło zabiegać o widza z pieniędzmi. Dotychczasowy widz filmów - miejska biedota - przestał się liczyć. Stawiano na bogatych. Nie było już obrony biednych, czy problemu bezdomnych emigrantów z wiosek. Reżyserzy głosili: Chcemy pokazywać ludzi pięknych, a nie biednych. Kino miało dać zapomnienie o bombach wybuchających na ulicach, o slumsach. Miejsce młodego gniewnego, obrońcy skrzywdzonych zajął "playboy w markowych ciuchach, kiedyś idealny materiał na filmowego łotra, teraz... wzór do naśladowania" (str 290)

Młodzi bohaterowie mimo beztroski imprezowania przedstawiani są jako osoby pamiętające o świętach, modlitwie, troskliwi wobec rodziców,romantyczni w kontaktach z płcią przeciwną, w czystości czekające na noc poślubną. Ta mieszanka tradycyjności i nowoczesności zjednywała im sympatię i młodych i starych. Barjatya (z Salmanem Khanem „Hum Aapke Hain Koun”) rozpoczął trend tworzenia filmów podtrzymujących wartości rodzinne, które sprawdziły się i w Indiach i wśród NRI, dla których kino hindi to „namiastka kontaktu z wyidealizowaną we wspomnieniach ojczyzną” , wzór dla zmieniających się pod wpływem Zachodu dzieci emigrantów.

„Qayamat Se Qayamat Tak” i ”Hum Aapke Hain Koun” uczyniły bohaterów ekranu z Aamira i Salmana Khanów. Do tego, by podobnie jak o Dilipie Kumarze, Devie Anandzie i Raja Kapoorze, można było mówić o kolejnej Trimurti, trójcy aktorskiej brakowało tego trzeciego. Zobaczono go w SRK, który nie pochodząc ze znanej aktorskiej rodziny sam zdobył uznanie negatywnymi rolami w „Baazigar” (podwójna rola uwodziciela i mściciela krzywdy),„Anjaam” i Darr” (prześladujący obsesyjną miłością cudzą żonę).

SRK musiał walczyć o sukces nie tylko w życiu zawodowym, ale i osobistym. Muzułmanin, który jako19-latek pokochał hinduskę Gauri, poślubił ją dopiero po 7 latach zmagań z uprzedzoną z powodu różnicy wyznań rodziną. Granie słynnych negatywnych ról dawało mu niewielkie szanse na pozyskanie sympatii widowni w roli romantycznego kochanka. Mimo to SRK odtwarzając w DDLJ swoje własne doświadczenia życiowe – zagrał mężczyznę, który pragnąc poślubić ukochaną, musi zjednać sobie serca wrogo nastawionych do niego jej rodziców – udało mu się. Jego bohater uosabia na ekranie hołd złożony tradycji, w tym szacunek dla starszych. Rolą uroczego lekkoducha (w parze z Kajol) ujął nie tylko widzów w Indiach, ale i poza krajem. Zagrawszy Indusa wychowanego w Londynie, który nie traci swoich indyjskich wartości,„przywrócił godność emigrantom”, którym kino indyjskie często zarzuca zepsucie i utratę indyjskości. Ten film w porównaniu z „Bobby” Raja Kapoora (z jego synem Rishi Kapoorem), w którym młodzi domagają się od rodziców prawa do decydowania o sobie, DDLJ w moralizujący sposób składa hołd światu,”w którym starsi zawsze mają rację, a kobiety posłusznie poddają się woli mężów”.,295 w którym szczęście jednostki podporządkowane jest honorowi rodziny. W DDLJ uderza dominacja mężczyzn, tak skomentowana słowami Shashi Tharoora „....296

Młodzi, zaledwie dwudziestokilkuletni reżyserzy (Aditya Chopra i Suraj Barjajtya)

dostosowali się swoimi filmami do trendu z polowy lat 90-ch, kiedy to w polityce gloryfikowano ekstremalny hinduizm, w obawie przed tym, że liberalizacja gospodarcza Indii po 1992 roku zagrozi tożsamości kulturowej Indii. Kierunek ten lansowany przez ekstremalną partię hinduską Bharatiya Janaty Party propagował też antymuzułmańskie ataki po zburzeniu meczetu w Ajodhji i „czarnym piątku” w Bombaju. Z filmów hindi opowiadających się dotychczas przeważnie za jednością mimo różnic wyznań ( wiosce z ”Sholay” meczet sąsiaduje ze świątynią Sziwy, a bohaterowie „Amar Akbar Anthony” choć trzech wyznań okazują się braćmi) zniknęli muzułmanie. Na rzecz ortodoksyjnego hinduizmu.

Do grona cudownych dzieci Bollywoodu, na których z pokolenia na pokolenie czeka miejsce w bombajskiej fabryce snów należy też Karan Johar ,

który wystąpił jako aktor u boku SRK w „DDLJ”. Podczas produkcji SRK namówił go na realizację własnego filmu. Na debiut Karan Johar wybrał opowieść o wdowcu, który poszukuje dawnej swojej miłości szkolnej. W „Kuch Kuch Hota Hai” Karan Johar (z SRK i Kajol) stworzyli bajkowy świat, w którym połączyłli konserwatyzm z nowoczesnością. Ubrani w markowe ciuchy wyluzowani bohaterowie,

uczniowie colleg'u modlą się i śpiewają hymny ku czci Boga. Film skierowano ku niedojrzałej nastoletniej widowni. Inicjację w dorosłość pokazano tu w scenie gry w koszykówkę. Dotyk dotychczas niewinny między kumplami łączy się tu z pożądaniem. W filmie tym widać też podległość kobiety. Jak w relacjach Raja Kapoora z Nargis nacechowanych drapieżną erotyką. W porównaniu z filmami Raja film Karana to opowieść o dużym chłopcu. Nawet, gdy na ekranie pojawia się budząca erotyczne pragnienie Tina Rani, to i tak za chwilę zaczyna ona śpiewać religijną pieśń. Mimo to odwagą ze strony Karana było pokazanie modlitwy córeczki głównego bohatera do muzułmańskiego Boga.

Ironią losu w czas nasilenia się antymuzłmańskich nastrojów bollywoodzka Trimurti stworzyło trzech muzułmanów o nazwisku Khan – Aamir, Salman i Sharukh.

Aamir Khan inaczej niż wielu aktorów nie chciał być aktorem- -taksówką, jeżdżącym z planu na plan. Wolał mniej, ale lepiej. Stawiając na różnorodność. Zagrał beztroskiego żartownisia w „Jo Jeeta Wohi Sikandar”,

opiekuna osieroconych dzieci w „ Hum Hain Rahi Pyaar Ke”, oszusta w „Apna Andaz Apna” i porzuconego przez żonę, samotnego ojca („Akele Hum Akele Tum”). Jego bohaterowie to zwyczajni ludzie - „tapori” żyjący z ulicy cwaniak zakochany w aktorce („Rangeela”), ubogi taksówkarz zakochany w bogatej dziewczynie („Raja Hindustani”), bokser i chuligan, który ma odwagę postawić się gangsterom („Ghulam”), czy czy policjant walczący z przemytnikami broni („Sarfarosh”).

Aamir ma na swoim koncie też rolę negatywną – w przejmującym dramacie Deepy Mehty „Earth” opowiadającym o czasie Podziału 1947.

Salman Khan poszedł w innym kierunku, bez ryzyka eksperymentu. Po sukcesie „Hum Aapke Hain Koun...!” zagrał w komedii z Aamirem („Apna Andaz Apna”), z SRK w thrillerze z motywem reinkarnacji „Karan i Arjun”, potem w melodramatach S. L. Bhansali -„Khamoshi: The Musical” i

„Hum Dil De Chuke Sanam”, w którym bohaterka ma wybrać między ukochanym a poślubionym z woli rodziców. W rzeczywistości grająca ją Aishwarya Rai wybrała w owym czasie Salmana.

W tym samym roku Salman po raz trzeci zagrał w filmie prorodzinnym Barjatyi „Hum Saath-Saath Hain: We Stand United”. Mimo sukcesu filmu Salman na początku XXI wieku zaczął tracić na znaczeniu.

SRK, który zaczynając karierę wzbraniał się przed rolami romantycznych kochanków, po DDLJ chciano widzieć tylko w romansach. Próbował uwolnić się od tego stereotypu grając w ”Karan i Arjun” oraz w „Koyla” mszczącego się za krzywdę, a w „Dil Se” Mani Ratnama dziennikarza prześladowanego miłością do dziewczyny z traumatyczną przeszłością. Mimo uznania krytyków film nie cieszył się popularnością widzów. Dopiero kolejna rola romantycznego kochanka w „Kuch Kuch Hota Hai” spełniła oczekiwania widowni. SRK uwiązł w roli Raja/ Rahula. I dołączywszy jako ostatni do trójcy Khanów stał się bohaterem nowych czasów, kolejnym (po młodym gniewnym Vijayu -Amitji) symbolem czasu. SRK mówił o tym w 2001 roku „W latach 70-ch heros opowiadał się przeciwko klasie rządzącej. Ja zaś jako yuppie obiecywałem widzom lepszy świat. Yuppie nie bije się na pięści z bandą zbirów. Jest na to zbyt inteligentny. Nie musi zabijać na polu bitwy. Wystarczy, że robi masakrę na giełdzie. Yuppie wierzy w kapitalizm, nie w komunizm. Tak naprawdę każdego dnia wierzy w inny izm”

Kolejną rolę w filmie realizowanym znów przez Adityę była rola u boku Amitabha, który filmem „Mohabbatein” odzyskał utraconą pozycję. Kolejny raz dochodzi do konfrontacji pokoleń. W „Mughal-e-Azam” Dilip Kumar buntuje się przeciwko ojcu zagranemu przez Prithviraja, w „Shakti” lata później młody Amitabh

przeciwstawia się staremu już Dilipowi, a teraz w „Mohabbatein” SRK jako nauczyciel muzyki z pomocą miłości konfrontuje się ze starym Amitabhem. Mimo sukcesu film nie powtórzył sukcesu DDLJ. Melodramatyczny patos plus konserwatyzm nie przyciągały już takiej uwagi. Film potrzebował czegoś innego.

Uwolnione od gangsterskiej tyranii Bollywood zaczęło w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku zdobywać widzów na Zachodzie. Z pompą pojawiło się w 2002 roku na festiwalu w Cannes pod postacią premiery "Devdas"

 

 

i retrospekcyjnego przeglądu Raja Kapoora.

Umożliwiły to dwa filmy: "Kabhi Khushi Kabhie Gham" i "Lagaan".

Pierwsze filmy produkcji SRK spotkały się z niepowodzeniem. Szczególnie "Phir Bhi Dil Hai Hindustani" z wątkiem rozruchów, nadużyciami polityków, szyderstwem z próżności i drapieżności prasy i głodem sensacji czytelników.

Z nieco tylko większą akceptacją spotkał się "Aśoka" - fikcja o historycznej postaci buddyjskiego cesarza Asoki z IV wieku p.n.e.

SRK zdecydował się odzyskać swoją pozycję wracając do sprawdzonej roli Rahula. Wystąpił w filmie Karana Johara prezentującym trzy pokolenia aktorskie:Amitabha Bachchana z żoną Jayą, Kajol z SRK i Kareenę Kapoor z Hrithikiem Roshanem. Film rozgrywa się w dwóch płaszczyznach czasowych iw dwóch miejscach: w Indiach i w Londynie. To historia rozbicia i pojednania się rodziny.

K3G został podporządkowany obronie wartości rodziny i budowaniu świata,w którym widz widzi bogactwo i piękno unikając obrazu nędzy.
Jednak w porównaniu z debiutem Johara "Kuch Kuch Hota Hai" w tym filmie jego bohaterowie dorośleją, stać ich na bunt wobec ojca, sprzeciw wobec konwenansów, łamanie praw kastowych. Dopuszczono tu myśl, że ważniejsze niż posłuch wobec rodziców (wszechobecny w filmie lat 90-ch) jest prawo do decydowania o swoich życiowych wyborach i oczekiwanie od rodziców miłości akceptującej dzieci takimi, jakie są. Film odniósł ogromny sukces, dla wielu ludzi także w Polsce rozpoczynając fascynację kinem indyjskim lub wręcz Indiami. Dzięki niemu SRK odzyskał swoją pozycję gwiazdy, a Amitabh Bachchan wrócił do łask grając znów główne role ("Cheeni Kum") . Jednocześnie wraz z pojawieniem się tego filmu rozpoczął się przesyt gatunkiem rodzinno-romantycznym.

Drugim filmem zmieniającym pozycje kina indyjskiego na Zachodzie był "Lagaan" Ashutusha Gowarikera.

Opowiada on historię meczu krykieta, którego wygrana daje umęczonym suszą Indusom z gudżarackiej wioski szansę na niezapłacenie brytyjskiemu okupantowi podatku. Mecz ten okazuje się szansą na niezależne od kasty i wyznania zjednoczenie upokarzanych Indusów i odzyskania przez nich poczucia godności.Inspiracją dla niego był francuski komiks o Galach i Rzymianach- "Asterix". Z poczuciem humoru i dystansem Gowariker ("Swades", "Jodhaa Akbar") pokazuje nam początki uwielbianego dziś przez Indusów krykieta. W tym filmie krykiet Brytyjczyków jawi się już jako szkodliwy wpływ zachodu,ale jest przedstawiany jako forma walki o tożsamość indyjska. Nie ma tu już przepychu wnętrz Johara z K3G. Estetyka sztucznego piękna ustępuje prawdzie filmowanej w plenerze (jak "Mother India" Mehbooba Khana). Gowariker zalecał odtwórcom codzienne opalanie, pokazał ich spoconych,zarośniętych, w podartych dhoti.

Wbrew panującym regułom estetyki. Aamir przyjął ryzykowną rolę dopiero po długich namowach. Opór Brytyjczyków przed udziałem w filmie, w którym zostaną pokonani przez Indusów przezwyciężono dopiero rozgrywając prawdziwy mecz, w którym wygrali Brytyjczycy. W trakcie produkcji ekipa zaprzyjaźniła się z mieszkańcami miasteczka Bhudź. Obiecano u nich pierwszy pokaz filmu. Niestety pół roku potem 26 stycznia 2001 roku w Gudżaracie doszło do trzęsienia ziemi, które pochłonęło 20 tysięcy ofiar.

Aamir organizował zbiórkę pieniędzy na zniszczony Bhudź. Mimo utraty dachu nad głową rozradowani mieszkańcy przyszli tłumie na pokaz filmu. Po 3 godzinach daremnego oczekiwania na uwalniający od widma głodu deszcz,spadł on nie tylko na ekranie. Podczas długo wyczekiwanej sceny deszczu na zewnątrz zaczęła właśnie pierwsza monsunowa ulewa. Uznano to za dobry znak potwierdzony potem wieloma nagrodami (m.in trzecią w historii Indii nominacją do Oscara).

Devdas, którego sukces na Zachodzie przygotowały K3G i Lagaan, powstawał w ogromnym trudzie.Od wentylatora wywołującego sztuczny wiatr zginął jeden z techników.Aresztowano producenta filmu. SRK przeżywał stres związany osaczający mi go wątpliwościami, czy sprosta kreacji Dilipa Kumara z1955 roku.

Aishwarya Rai zmagała się w toksycznym związku z przedstawianym karykaturalnie w "Transmisji" Hari Kunzru i w ''Company" czy "D jak Deshu" Salmanem Khanem. Trudem też był dla Madhuri grającej kurtyzanę Chandramukhi taniec w 30-kilogramowym kostiumie.Zachwycająca swym tańcem (8 lat ćwiczeń w kathaku) poczynając od Tezaab, przez Khal Nayak aż po "Hum AapkeHainKoun...! ,"Koyla" i "Dil To PagalHai" Madhuri była niewątpliwym atutem tego filmu. Inaczej niż w powieści i starej wersji Bimala Roya rywalki do serca głównego bohatera Paro i Chandramukkhi zawierają tu ze sobą sojusz, choćby po to, by móc razem zatańczyć.

Jednak w porównaniu z filmem z 1955 dokonano większych zmian. Nastawiony na pokaz uczuć i relacji czarno-biały film z Dilipem Kumarem zastąpiono u Bhansali operowa adaptacją rozpraszająca widza nadmiarem dekoracji.

Reakcje na film były bardzo różne. Autor cytuje np Gautama Malkani "Londynistan", którego bohater interpretuje śmierć Devdasa jako impotencję bohatera. Devdas jako wieczny obrażony na świat chłopiec, nieumiejący sprostać wymaganiom wieku dojrzałego przestaje być bohaterem kina ekspansji kulturowej Indii.

Autor przedstawia tu okoliczności powstania filmu z 2006 roku "Fanaa". Sensacyjny dramat porusza problem kaszmirskiego terroryzmu z udziałem gwiazd Kajol, Aamir Khan,

w którym niebezpieczny Kaszmir ze względu na wojnę domową zagrało polskie Zakopane. 6 lat wcześniej Vidhu Vinod Chopra realizując niedaleko Srinagaru „Misję w Kaszmirze” usłyszał strzały. Wytłumaczono to sobie fajerwerkami w ramach hinduskiego święta Dasara upamiętniające zwycięstwo Ramy nad Rawaną, ale szybko zorientowano się, ze w muzułmańskim Kaszmirze nie byłoby komu obchodzić hinduskie święto. I rzeczywiście strzały oznaczały atak na budynek rządowy w wyniku którego zginęły cztery osoby.

W filmie tym po gorącym, kolorowym pełnym zgiełku Delhi pokazano śnieżny ogarnięty wojną domową Kaszmir, którego góry Karakorum zagrały nasze Tatry. Także w piosence „Mere Haath Main”.

Początek XXI wieku, z którego pochodzi ten film to czas drugiej młodości indyjskiego kina. Jego sukces zbudowały takie filmy jak Czasem słońce,czasem deszcz, Lagaan i Devdas.

Rodzice wiedzą lepiej

W kinie po 2000 roku nurt konserwatywno-rodzinny reprezentuje przede wszystkim „”Baghban” Raviego Chopry z 2003 roku, w którym para starzejących się rodziców zagrana przez Amitabha Bachchana i Hemę Malini zawodzi się na swych dorosłych synach. Mniej udanym filmem jest kolejny melodramat tego reżysera „Baabul” z 2006 roku,

w którym ta sama para aktorska mierzy się z losem swej owdowiałej synowej (Rani). Większe uznanie zdobył film starego wuja Raviego, Yasha Chopry „Veer-Zaara” z 2004 rok, w którym zakochana para ulega woli rodziców głosząc odwieczne: „rodzice wiedzą lepiej”. Suraj R. Barjatya (po klęsce „Main Prem Ki Diwani Hoon” stworzył kolejny wyciskacz łez wspierający wartości rodzinne „Vivah” z motywem zaaranżowanego małżeństwa i poświęcenia.

Bo we mnie jest seks

Jednocześnie w kinie XXI wieku pokazano swobodny styl zaaprobowany przez młodych wielkich miast i NRI (Indusów żyjących na emigracji).W filmach zaczęto przedstawiać zaliczanie dziewczyn („Heyy Babyy”), seks przedmałżeński („Life in a Metro”,

„Sorry Bhai”, Pyar Ke Side Effects”),czy wahania na temat pozbycia się niechcianej ciąży („Salaam Namaste”). Pojawili się nowi idole kojarzeni z seksem m.in. Emraan Hashmi („Zeher”, „Murder”), podkreślające swoją seksualną atrakcyjność Mallika Sharat i Bipasha Basu („Jism”).

Wzrosło znaczenie erotyzmu,a scen miłosnych nie unikają już takie sławy jak Hrithik Roshan, Abhishek Bachchan i Saif Ali Khan.

Podróże kształcą

W kinie XXI wieku znalazło się też miejsce na filmy kręcone za granicą – w Nowym Jorku („Kal Ho Naa Ho”, „KANK”, „New York”,

„Tara Rum Pum”), w Miami („Dostana”), San Francisco {„Love Aaj Kal”), Melbourne („Salaam Namaste”), Sidney („Dil Chahta Hai"), Cape Town („Cash”, „Race”), Seul („Gangster”), Bangkok („Murder”), Kaula Lumur („Don”), Londyn („Namastey London”, Dhan Dhana Dhan Goal”, „Jhoom Barabar Jhom”); Amstedamm („Hum Tum”), czy Afganistan („Kabul Express”).

Kochaj swój kraj

Odpowiedzią na kosmopolityzm był patriotyczny film pokazujący Indusów z emigracji odzyskujących swoją indyjska tożsamość (Swades”),

krytykujących sytuacje kraju, z bohaterami budzącymi się pod wpływem opowieści o bojowniku o wolność Indii Bhagacie Singhu do patriotyzmu i pragnieniu zmiany („Rang De Basanti”). W „Delhi 6” wychowany w USA Indus próbuje zapobiec zamieszkom religijnym w Indiach. Wieli widzów przyciągnęła komedia, w której duch Gandhiego („Lage Raho Munna Bhai”)

Więc zarepetuj broń i w serce wroga mierz

Filmy wyraziły też bolesne relacje Indii z Pakistanem w sposób utrwalający wrogość do Pakistanu („Gadar: Ek Prem Katha” z czasu Podziału 1947), czy obraz wojny 1999 („LOC: Kargil”), czy rozliczenia z jeńcami po wojnie 1971 („Deewaar: Lets Bring Our Heroes Home”

, „1971”) . Tej wizji przeciwstawiono filmy promujące ideę pojednania z Pakistanem („”Veer-Zaara”,„Main Hoon Naa”).

Sny o potędze

Film też śnił swój sen o potędze Indii, wolnych od podziałów, jednoczących się mimo różnic – w „Lagaan”, „Mangel Pandey: The Rising” opowieści z czasu powstania sipajów walczących z brytyjskim okupantem

(obie z Aamirem Khanem) , czy odwołujący się do klasyka „Mughal-e-Azam”, nawołujący do jedności hindusko-muzułmańskiej - „Jodhaa Akbar”. Po latach antymuzułmańskich obrazów pokazano w tym filmie piękno islamu.

Kino gatunków

Zauważa się odchodzenie od formy masala, proponującej w jednym filmie dla każdego coś miłego ku jednorodności gatunków. Pojawiają się filmy akcji („Dhoom”, „Cash”), horrory („Bhoot”, „Kaal”), filmy sportowe („Chak De India!”, „Dhan Dhana Dhan Goal”).

Można też spotkać filmy z motywami superbohaterów z Kosmosu (upośledzony obdarzony siłami z Kosmosu w „Koi..Mil Gaya”, „Krrish”, grani przez Abhaya Deola i Minisshę Lamba w „Honeymoney Travels”).

Gdzie ci mężczyźni?

Zmienia się obraz głównego bohatera. Zamiast zakochanego zabiegającego u jej rodziców o dziewczynę zabijaka walczący w pełnych przemocy bójkach. Widzimy go w „Ghajini” z Aamirem Khanem (remake'u tamilskiej produkcji odwołującej się do „Memento” Nolana). Wkrótce pojawił się kolejny agresywny film - „Wanted” z Salmanem Khanem (też remake tamilskiego filmu „Pokiri”)

Chłopcy z ferajny

Przemoc zawsze jednak znajdowała dla siebie miejsce w dramatach gangsterskich. Do klasyki tego gatunku należy „trylogia o zbrodni i karze” Rama Gopala Varmy obrazujące „młodość, dojrzałość i jesień życia w przestępczym świecie” 339 - „Satya”, ”Company” i „Sarkar”. „Company” opowiada prawdziwą historię gangstera Dawooda Ibrahima przeciwko niemu jego człowieka Chhoty Rajana, zagranych przez Ajaya Devgana i Viveka Oberoi. „Sarkar” z ojcem i synem Bachchanami to indyjska wersja „Ojca chrzestnego”. Prequelem „Company” jest „D jak Deshu”, kontynuację „Sarkar” pokazano w „Sarkar Raj”. Wszystkie te filmy łączy realizm w przedstawianiu mroków miasta. Jak w „Parinda” Mumbaj pokazywany jest w nich bez upiększeń. Można tu zobaczyć całą jego nędzę, ból, smutek i okrucieństwo możnatu zobaczyć.

Galerii filmów gangsterskich dopełniają „Vaastav: The Reality” M. Manjrekara, w którym grany przez Sanjaya Dutta wszedłszy do mafii przemienia się w człowieka bezwzględnego, czy „Apaharan” Prakasha Jha, w którym grany przez Ajaya Devgana bohater wbrew marzeniom o zostaniu policjantem staje się gangsterem. Specyficznym filmie o gangsterach jest „Black Friday” -opowieść o prawdziwym dochodzeniu w poszukiwaniu winnych za wybuchy bomb w marcu1993 zorganizowane przez gangstera Dawooda. Prawdziwą historię opowiada też „Shootout At Lokhandwala” - historia strzelaniny z 1991 roku, w której zginął groźny bandyta mumbajski Maya Dolas.

Specyfika dramatów gangsterskich Vishala Bhardwaja (twórcy muzyki do „Satyi” R.G. Varmy) polega na tym, że adaptując szekspirowskie dramaty :"Makbeta” i „Otello” umieszcza je w realiach mafii („Maqbool” i „Omkara”).

Alternatywa w natarciu

Na początku XXI też rozkwita parallel cinema. Sudhir Mishra stworzył dramat polityczny o przemianach społecznych w latach 60-ch („Hazaaron Khwaishein Aisi”). Onir pokazał w „My Brother...Nikhil”, dramat rodziny odrzuconej społecznie, gdy okazuje się, że jeden z jej członków jest chorym na AIDS homoseksualistą. Bhavna Talwar w „Dharm” zajmuje się problemem konfliktu i pojednania hindusko-muzułmańskiego. Mani Ratnam w „Yuvie” zajmuje się związkami między politykami a gangsterami, a w „Guru” przedstawia biografię magnata przemysłowego, który swoją karierę zbudowalłłamiąc prawo. Anurag Kashyap w „No Smoking”

wprowadza nas w labirynt mumbajskich slumsów pokazując historię palacza, który usiłuje się uwolnić z nałogu. Madhur Bhandarkar po ukazaniuświata prostytutek i sutenerów w „Chandni Bar”, w „Page 3” zajął się mrocznąstroną prasy, w „Corporate” - korporacji, a w „Traffic Signal” pół przestępczym życiem ulicy.

Współczesne kino zaczyna łączyć artyzm z komercją. Jak kiedyś. Przykładem tego jest „Life in a Metro” Anuraga Basu czy „Chameli” Sudhira Mishry.

Podobnie jak kiedyś parallel kino oprócz reżyserów współtworzyli tacy aktorzy jak Naseeruddin Shah, Shabana Azmi, Om Puri, czy Smita Patel, tak teraz w alternatywnym kinie można zobaczyć Kay Kay Menona, Rahula Bose, Konkonę Sen Sharmę, Vinaya Pathaka, Rajata Kapoora, Ranvira Shoreya, Kunala Khemu i innych.

Coraz bliżej przeszłości

Odżywa też kino przeszłości w formie opowieści odwołującej się np. W filmie „Johnny Gaddar” do „Parwana” (z 1971 z Amitabhem Bachchanem) i „Johny Mera Naam”. Masala movie w duchu pastiszu typu „lost-and-found” tworzy Farah Khan, choreografka debiutująca jako reżyser komediodramatem ”Main Hoon Naa”. Shaad Ali w „Buntu Aur Babli” odnosi się do konwencji łotrzykowskiej masala movie w opowieści o parze oszustów odtwarzanejprzez Rani i Abhisheka Bachchana.

Charakterystyczną cechą tych filmów są cytaty i aluzje do old hindi, także na ścieżce dźwiękowej. Znajomość ich uatrakcyjnia oglądanie filmu.

Powstają też nowe wersje starych hitów – "Don" (kiedyś z Amitabhem Bachchanem, teraz z SRK), „Umrao Jaan” (kiedyś z Rekhą, teraz z Aishwaryą).