Przebaczenie krwi
PrzebaczReżyseria: Joshua Marston
Scenariusz: Andamion Murataj
Muzyka: Leonardo Heiblum ("Frida"), Jacobo Lieberman
Zdjęcia: Rob Hardy
Obsada: Tristan Halilaj, Sindi Lacej
Oryg. tytuł: The Forgiveness of Blood
Nagrody: w Chicago za scenariusz, w Berlinie Srebrny Niedźwiedź,
nominacja do Złotego, ekumenicznego juri
Premiera: 2011
Język: albański
Ocana: IMDb 6.5/10
Co wiecie o Albanii? Mały, trzymilionowy kraj nad Adriatykiem. Za plecami ma Czarnogórę, Macedonię i Grecję. U boku Kosowo. Co jeszcze? Ojczyzna Matki Teresy. Tak niewielka wiedza tłumaczy ciekawość, z jaką obejrzałam film 'Przebaczenie krwi". Mimo tego, że przedstawiono w nim problemy Albanii odegrane przez albańskich aktorów, ze względu na osobę reżysera (Amerykanin Joshua Marston)
nie zgodzono się na to, by "Pzrebaczenie krwi" było albańskim kandydatem do Oskara za nieangielskojęzyczny film.
A przecież obrazy filmu były tak sugestywne, że przez półtorej godziny żyłam na albańskiej prowincji, trzęsąc się w dwukółce, którą bohaterka rozwozi po ludziach chleb,
czując rosnące poczucie osaczenia i wyobcowaniaosiemnastoletniego Nika.
Z powodu zabójstwa na sąsiedzie, w które uwikłany jest jego ojciec, Nik zostaje, zgodnie z panującymi tu zwyczajami, odseparowany od świata. Tylko zamknięty w domu, może czuć się bezpieczny. Każde wyjście może oznaczać dla niego śmierć. Wendeta. Krew za krew. Bardzo obce mi zjawisko. Dotychczas kojarzyłam je z Sycylią, Korsyką, choć z samą ideą zemsty, której często patronuje Durga lub Kali, spotykam się też w indyjskich filmach. O albańskiej gjakmarrji nigdy nie słyszałam. "Krew się nie starzeje"? Zemsta może objąć nie tylko krzywdziciela, ale i jego męskich potomków? Bardzo dalekie to ode mnie, budzące protest, choć zdaję sobie, że tak drastyczne prawo, wzmacnia więzy rodzinne, buduje poczucie wspólnoty, w której jeden może odpowiadać za czyny drugiego. Nawet życiem.
Tu we wspólczesnym już świecie prawo to przeciwstawia syna ojcu, zagraża silnej więzi brata z siostrą.
W "Przebaczeniu krwi" relacje między ludźmi, ich lęki, tęsknoty, próby radzienia sobie z pustką
i czułość Nika wobec dziewczyny pokazano z prostotą, bardzo realistycznie, co sprawia, że w tym pięknie fotografowanych krajobrazach doliny otoczonej górami, 
porośniętej winnicami, czujemy się wraz z bohaterem klaustrofobicznie, zamknięci w ścianach domu, niepewni przyszłości, uwięzieni w okrutnej tradycji, spragnieni przerwania łańcucha zła przebaczeniem.